نامه ای برای یوزارسیف جوان!

یوسُف بودی؛

زلیخا شدم.

چو آهوی گمگشته به سویت دویدم.

دستها بریدم.

پیراهن ها دریدم.

.

نمیدانم ژرفای جام وجودت که جانم را در آن ریختم بیشتر بود

یا قلب من که مست از شراب تو بود.

.

جامِ جانم؛

امشب دامنم سرخ تر از پیراهن توست.

و دانه های این دلِ تنگ، پراکنده تر، خونین تر.

.

دوستدار شما

خانوم واو زلیخاتبار

ساعت 2.5 بلندترین شب سال 99

 

پ.ن:

ای نامه که می روی به سویش / از جانب من ببوس رویش

نمک در نمکدان شوری ندارد / دل من طاقت دوری ندارد

امیدوارم قطار آرزوهایت بر روی ریل خوشبختی حرکت کند.